i. (Ar. ta'biye “askeri hazırlamak”tan) Bir istihkâmın siperlerinden dışarıya taşacak şekilde ve tek olarak yapılmış top yeri, küçük ve tek istihkâm: Tabya üzerinden toplar atıp metrise hayli zarar eder idi (Kâtip Çelebi'den Seç.). Bu tabya senin varlığınla duruyor (Nâmık Kemal).